Na negen maanden mijn dochter weer knuffelen, dat was wel een ding hoor

De week is een soort puzzel aan het worden. Je weet bijna niet meer of het maandag of zondag is, woensdag of dinsdag. En is het nou morgen al de dag voor kerst? Of valt die toch netjes in het weekend? Het begon met die abrupte extra lockdown, vorige week. Of was het al twee weken geleden? In ieder geval, de kinderen zouden kerstvakantie krijgen maar ineens hadden we ze een paar dagen daarvoor al in huis. Nu zitten we feitelijk in de dagen dat ze vakantie hebben, maar het voelt nog steeds als de extra lockdown. Vooral omdat wij ook nog gewoon aan het lockdown-werken zijn. Van kinderen die thuis school kregen werden het, in een nacht, kinderen die de hele dag mochten oelewapperen, hangen, spelen met de lego. Of, zoals de oudste van acht nu doet, de tafel van 2 opzeggen tot 400. Zomaar, omdat het kan. Ik zal u niet vermoeien met wat het doet met hun dag-nacht-ritmes. Maar als ze eenmaal uitslapen tot negen uur, krijg je ze ’s avonds niet meer om acht uur in bed, hoor. Over een paar weken wordt het ook weer gek. Is de kerstvakantie afgelopen. Zijn ze natuurlijk nog gewoon thuis, maar moeten we ineens weer doen alsof ze naar school gaan. Maar dat is pas in 2021, gelukkig. Of is het al bijna oud en nieuw?

Niet dat het rotdagen zijn, die dagen waarvan we de namen niet meer weten. Ik zat net nog op een bankje in een park met de kleintjes, eentje was op haar step, de ander met haar nieuwe fiets, ik erachteraan, schreeuwend: ‘Stoppen bij de hoek’. Het was nattig koud, maar dat weerhield hen er niet van een kasteel te bouwen in de zandbak. Opgewekt. Op de terugweg langs de oliebollenkraam, thuis smullen, overal poedersuiker. Terwijl gisteren, zomaar tussendoor, ik durf niet te zeggen of het dinsdag of maandag was, een historisch dagje bleek. Mijn oudste dochter, die studeert in Leiden, had al een tijdje keelklachten. Test gedaan, een dag later uitslag. Negatief. Nu was ze in Rotterdam. Ik met de kleintjes er naartoe. ‘Heb je al iemand gezien sinds de test?’ vroeg ik. ‘Nee.’ ‘Dan kan ik je knuffelen, meid.’ Deden we. Dat was wel een ding hoor, na negen maanden. Een uurtje later, bij het afscheid, nog eens. Ja, het zijn puzzeldagen, maar niet per se ongelukkige.

Reacties: frankpoorthuis@dpgmedia.nl