Bezwaren tegen mestsilo’s Bant allemaal afgewezen

De meeste bezwaarmakers wonen te ver van de mestsilo’s af om er ‘gevolgen van enige betekenis’ van te kunnen ondervinden. Daarom zijn die bezwaren allemaal aan de kant geschoven. Alleen zes bezwaarmakers aan de Westakker en één aan de Wentelploeg wonen er zo dicht bij dat de overlast zouden kunnen ondervinden. Daarom zijn deze wel in behandeling genomen.

„We zijn echt met stomheid geslagen”, reageert Patrick Verboom, een van de aanvoerders van het verzet vanuit de Westakker. „Zijn zij nou dom of zijn wij te zeikerig. Je zou bijna aan jezelf gaan twijfelen. Maar dan doen we niet hoor!”

Volgens de bezwaarmakers zijn de mestsilo’s niet alleen bedoeld voor de opslag van niet-biologische meststoffen, maar vinden er ook bewerkingen plaats. En dat veroorzaakt stank en geluidsoverlast, zo vrezen ze. Daarmee valt het bedrijf ook nog eens in een zwaardere milieucategorie dan op die plek is toegestaan, menen de bezwaarmakers.

De commissie voor bezwaarschriften is dat niet met de bezwaarmakers eens. Die constateert dat er alleen vloeibare meststoffen uit verschillende bronnen worden rondgepompt in de silo’s om tot een homogeen product te komen. Er is dus volgens de commissie geen sprake van bewerking, maar alleen van groothandel. Vanuit de installatie in Bant worden de meststoffen geleverd aan tussenhandel en loonbedrijven. Dat mag volgens het bestemmingsplan op die plek. Daarom moest de gemeente wel een vergunning afgeven, stelt de commissie.

„Ik snap niet dat ze zo aan onze argumenten voorbij gaan”, zegt Verboom. Hij en zijn buren zijn niet van plan om het er bij te laten zitten. „Dit kunnen we niet zomaar laten doorgaan, ook niet vanwege de toekomst. Wat mij betreft gaan we door tot aan de Raad van State. Iedereen in de Westakker wil er mee verder. Onze advocaat is de zaak nu aan het bekijken.”

De bezwaarschriftencommissie heeft wel kritiek op de manier waarop de gemeente Noordoostpolder de hele kwestie heeft aangepakt. Die volgde een ‘flitsprocedure’ om binnen drie dagen een vergunning af te kunnen geven. De Omgevingswet kent zo’n procedure helemaal niet. Wel schrijft de wet voor dat een vergunningaanvraag moet worden gepubliceerd, zodat omwonenden de kans krijgen te reageren. „Door de snelle besluitvorming is hieraan voorbij gegaan”, stelt de commissie vast. In dit geval was de vergunning al verleend voordat de aanvraag was gepubliceerd.

Met deze kritiek heeft het college blijkens het besluit op de bezwaren nog niets gedaan. Wel wordt de motivering voor het verlenen van de vergunning nog aangepast. Want die was, ondanks dat het een juist besluit was, volgens de commissie onvoldoende.