De wolf is niet welkom in het Nationale Park de Hoge Veluwe. Eigenlijk is dit nieuws geen verrassing, want de wolf jaagt. En wel op dieren waar een verdienmodel achter zit. In het door hekken omsloten park leven edelherten, reeën, wilde zwijnen en moeflons. De laatste zijn exoten en worden ook wel Corsicaans schapen genoemd. Zij worden gekoesterd op de Veluwe, wolven dus niet...

Zie hier de dubbele moraal die in het natuurbeheer wel vaker voorkomt. Exoten zijn meestal slecht en moeten allemaal dood, tenzij ze te mooi zijn om allemaal dood te schieten. Dit geldt niet alleen voor de moeflon, maar ook bijvoorbeeld voor de knobbelzwaan. Het gevolg in park de Hoge Veluwe is dat niet de exoot moet verdwijnen, maar een van oorsprong inheemse soort: de wolf. Op zich is het prima om de exoten die hier toch al zijn en zich thuis voelen te omarmen, maar om daar een inheemse diersoort voor te slachtofferen, is je reinste kolder.

In het park telt men jaarlijks de dieren omdat het er niet teveel mogen worden. Is dat wél het geval, dan schieten betalende jagers ‘het overschot’ eruit. De aantallen zijn zo gekozen dat het gevarieerde cultuurlandschap niet aangetast wordt door ‘overbegrazing’. Ook over het type dier is zorgvuldig nagedacht. Elke gekozen soort eet het juiste plantje, op de juiste manier... Het Corsicaanse schaap heeft blijkbaar een unieke manier van eten, waardoor het dier, in de juiste aantallen, moet blijven.

En dat maakt dat een ‘gevreesde exoot’ zoals de moeflon, ineens weer wél welkom is. Bovendien schijnt het dier een ware lieveling te zijn van de toeristen. Nog een reden om deze exoot hier, met mate, te omarmen. De wolf is echter dol op wilde schapen. Eenmaal binnen in het park betekent dat vast en zeker het einde van de moeflon.

Even terug naar het verdienmodel. Door het zorgvuldig gekozen aantal grazende grazers ontstaat een prachtig gevarieerd landschap, wat veel betalende toeristen aantrekt. Die betalende toeristen willen die grazende dieren natuurlijk als het even kan ook zien. Maar zodra de dieren de dood associëren met mensen of een bepaalde plek, zullen ze zich niet meer zo snel in de buurt van mensen of een bepaalde plek laten zien.

De betalende jager, ook onderdeel van het verdienmodel, wordt precies geïnstrueerd hoe en waar hij of zij de hoefdieren mag schieten. Op die manier blijven de hoefdieren, ondanks de zeer lage aantallen, zichtbaar voor de betalende toerist.

De wolf echter laat zich niet sturen. De wolf jaagt waar en wanneer het hem of haar uitkomt. En dus ook op plekken waar het park nu juist bedacht had dat het wild zichtbaar moet zijn. De wolf zit het verdienmodel dus in de weg. Het gevolg is dat de, niet-betalende en op de verkeerde plekken en niet de juiste hoeveelheden etende, wolf weg moet blijven, aldus de parkdirecteur.

Een trieste conclusie, want juist het toestaan van een natuurlijk roofdier geeft ruimte aan verrassende ontwikkelingen in de natuur. Laat hoefdieren zo veel mogelijk met rust en gun de wolf en andere roofdieren hun prooien. Wij hebben ze niet nodig om te overleven, zij wel.

Femmie Smit is programmamanager In het Wild Levende Dieren bij de Dierenbescherming.

Meepraten? Mail naar opinie@destentor.nl. Je reactie kan ook de krant (brievenpagina) halen.