Geslaagd? Hoe een rijexamen zorgt voor een storm aan emoties

 ,,Ik heb aanleg, zegt-ie!”, glundert ze. Afrijden zal ze, vanuit ons Hardenberg, in Hoogeveen. Maar zover is het nog lang niet. Afrijden deden wij vroeger in Winschoten. Winschoten had namelijk een rotonde. Wij in Stadskanaal niet. Ik had destijds rijles tegelijkertijd met mijn twee beste vrienden. Zij liepen op mij voor en slaagden in één keer. Als ik zou zakken, zou ik voor eeuwig de kneus zijn.

U voelt de spanning waarmee ik op de dag van mijn examen in de lesauto stap. De doordringende geur van pijptabak waarmee de auto doordrenkt was, jaagt het zuur naar mijn keel. Mijn instructeur is een fervent pijproker. Op weg naar Winschoten word ik twee keer ‘afgetrapt’. De instructeur jaagt de brand in zijn pijp en zegt niks. In het chauffeurscafé waar wij de examinator zullen oppikken, zit ik wanhopig in mijn koffie te roeren. Dit wordt niks.

Uit het niets komt een vrouw met roodomrande ogen onuitgenodigd aan mijn tafeltje zitten. Jas aan, tas op schoot. Alsof ze op de bus zit te wachten. Haar handen friemelen met een zakdoek. ,,Mijn zoon is dood,” zegt ze plompverloren, ,,Hij was elektricien. Geëlektrocuteerd. En hij had nét nieuwe kleren gekocht.” 

Ik verstijf op mijn stoel. Welja, dat kan er ook nog wel bij. Daar is het zuur weer. Dan ben ik aan de beurt. En wonder boven wonder: ik slaag. Juichend loop ik naar mijn instructeur. ,,Ik heb ‘em!” Hij kijkt mij even aan en feliciteert mij met de woorden: ,,Van mij had je hem niet gekregen..”

Bert Nonkes (52) uit Hardenberg. werkte jarenlang in het onderwijs, schrijft voor stadskranten in Hardenberg. Column in de Toren, muzikant