Je probeert wat. En tot op heden zonder resultaat. Sterker nog, het wordt alleen maar slechter en sinds kort loop ik op krukken. Op krukken lopen is hetzelfde als met een kapotte koplamp op de A1 rijden. De eerste automobilist die naar je seint, ben je dankbaar, de tiende zou je met liefde in de vangrail rijden. Terwijl die met dezelfde intentie seint als de eerste. Het is goed om me dat te beseffen wanneer ik een rondje met de hond ga.

Het is niet alleen maar kommer en kwel. Ik val namelijk. En niet alleen thuis, daar zijn ze er inmiddels wel aan gewend, maar ook op straat. Dat vallen op zich kan pijnlijk zijn maar de reactie van de omstanders maakt veel goed. Ik viel eens bij de ingang van een basisschool. De school ging bijna uit en er stond een grote groep moeders te wachten om hun kroost op te halen. Ik kwam eraan krukken, de hond keurig aan mijn zij, en net toen ik de cirkel van moeders betrad, begaven mijn benen het en viel ik languit op straat. De vrouwen die vlakbij mij stonden, sprongen wel een meter de lucht in. Binnen tien seconden was ik op de been geholpen, afgestoft en afgeklopt en met een dozijn goede adviezen weer op weg geholpen. Zo hou ik goede moed!

Uiteindelijk gaat het niet om de keren dat je valt, maar om de keren dat je weer opstaat!

Bert Nonkes (52) uit Hardenberg gaf les in het speciaal onderwijs