Linda uit Deventer: 'Oordeel niet te hard als iemand geen mondkapje draagt’

Twee vijandige ogen kijken mij van boven een lapje doek aan. Tussen ons is het stil, maar in de ruimte tussen haar en mij hangen bijna tastbaar de verwijtende woorden.

Verschrikt kijk ik haar aan. Nog steeds kan ik nauwelijks ademhalen en sta ik te trillen op mijn benen, onder de indruk van wat er is gebeurd.

Een onderzoek, dat ik de afgelopen maanden vaak heb ondergaan en voor mij heel gewoon zou moeten zijn. Een naald in mijn arm voor de contrastvloeistof. De onderzoekstafel die door de scanner gaat. Een computerstem die klinkt: ‘Adem in. Adem vasthouden. En weer doorademen.’ Ik ken het al te goed. Wat het deze keer anders maakt is dat ik lopend de ruimte binnenga, en niet op een bed of in een rolstoel vanuit de verpleegafdeling of de spoedeisende hulp.

Spannend vind ik het. Al weken spelen de vragen door mijn hoofd. Is het gezwel al kleiner geworden? Is er nog iets te zien van de twee inwendige bloedingen in mijn buik?

Achter mij weet ik de deur naar de kleedkamer. Links voor mij bevindt zich de andere ingang naar deze ruimte. De deur naar de spoedeisende hulp. Onrustig beweeg ik heen en weer op de tafel en meteen voel ik een scherpe steek van het naaldje in mijn arm. Dit gevoel ken ik. Ik probeer te slikken, maar mijn keel zit nu dicht en ik voel hoe de eerste traan over mijn wang naar beneden glijdt. Na een paar minuten zijn we klaar en opgelucht loop ik terug naar de kleedkamer.

Mijn handen trillen en de tranen stromen inmiddels ruim. Alles komt eruit. De angst, het machteloze gevoel, de paniek; alles waar die eerdere keren geen ruimte voor was. Een lange tijd blijf ik daar zo zitten; zo kan en wil ik niet door de hal van het ziekenhuis lopen. Uiteindelijk sta ik toch op en ik begeef mij naar de uitgang; ik wil hier weg. Weg van de herinneringen. Bijna ben ik bij de draaideur naar buiten wanneer ik haar tegenkom; “Jij moet een mondkapje dragen!”

Geschrokken staar ik haar aan. Er komt geen woord over mijn lippen. Het enige wat ik weet is dat ik naar buiten wil. Dat ik weer normaal adem wil halen. Dat ik mij veilig wil voelen. Haar woorden galmen door de ruimte; mensen om ons heen blijven staan en kijken naar haar en naar mij.

Het is uren later wanneer ik weer thuis ben en tot rust ben gekomen, dat het goed tot mij doordringt wat er die middag is gebeurd. Wat is er gebeurd met begrip en medeleven? Het vertrouwen in de ander? Het werk dat we al jaren doen om te zorgen dat iedereen mee kan doen in onze samenleving?

Ik kan veel. Ik houd meer dan 1,5 meter afstand van de mensen die ik tegenkom. Alleen voor het hoognodige ga ik naar buiten. En iedere keer wanneer ik buiten iets aanraak, desinfecteer ik mijn handen. Maar wat ik niet kan, is rustig ademhalen.

Een snel rondje op Google leert mij dat ik niet de enige ben. Er zijn in Nederland 1,2 miljoen mensen met longproblemen. Trauma is niet te zien aan de buitenkant. Net zoals kanker, PTSS, mishandeling, verkrachting, astma of elke andere longaandoening. Maar de gevolgen zijn wel voelbaar binnenin. Ook wij willen rustig ademhalen.

Linda van der Kwast uit Deventer schrijft en spreekt over emoties en sensitiviteit en is ambassadeur bij Samen Sterk zonder Stigma.