Toen ik bij de bank binnenstapte hoopte ik op een plensbui, maar dat dat zo zou aflopen...

Na enige jaren zette de mechanisatie zich verder voort en de type- en rekenmachine werden vervangen door elektrische versies. Het was allemaal nog erg arbeidsintensief. We liepen allemaal nog in een aangenaam zonnetje.

En op zekere dag ergens in de jaren 80 kregen we een vreemde eend in de bijt: de computer. Beetje haat-liefde verhouding werd het. Aan de ene kant prachtig. Veel sneller, maar ging ten koste van veel collega’s. Er verschenen meer wolken.

Naast verschillende reorganisaties kwamen de talloze fusies. In iedere stad, dorp of gehucht was een bankkantoor voorhanden. Maar dat werd snel afgebouwd.

De lucht werd dreigender. Soms barstte er een buitje los, maar vooralsnog was ik nog net op tijd binnen voor de bui.

Of ik had een paraplu. Centralisatie van werkzaamheden werd een feit. Het werk ging steeds verder weg en ik volgde. Automatisering, digitalisering en robotisering werden gangbare begrippen. Ik hoorde het in de verte donderen.

Al het administratieve personeel op één plek. Geweldig. Everybody happy, werd er gesuggereerd. Maar dan ineens barst die langverwachte bui los en ik ben kleddernat. Geen paraplu, geen regenjas, geen capuchon. Gewoon zeiknat.

Functie vervalt en daar helpt geen lieve moedertje meer aan. Ook niet na 44 dienstjaren. Want ja, je kan veel zeggen van banken maar het zijn geen filantropische instellingen. Ben ik blij dat eindelijk die stortbui is gekomen?

De tijd zal het leren. Ik droog me stevig af en ga verder met mijn leven. Na regen komt zonneschijn toch?

Carla Krol (65) uit Heerde werkte op een bank en heeft schrijven als hobby