Ze was zeven jaar oud toen haar vader in Raalte begon. Het gezin bleef wonen in Almelo maar de Franciscushof werd een deel van haar jeugd. Ze herinnert zich de kerstavonden, de open dagen, haar verjaardagen. ,,Voordat mijn vader in Raalte begon, had hij een praktijk aan huis. De patiënten liepen gewoon bij ons door het huis, dat was heel normaal.'' De combinatie van een vader die voor een psychiatrische kliniek werkte en een moeder die rechter was, heeft haar gevormd. ,,Ik ben buitengewoon geïnteresseerd in - zeg maar - de rafelranden van de samenleving.''

Het leidde ertoe dat ze forensische psychiatrie ging studeren in Amsterdam. De tijd van het Hof verdween naar de achtergrond, al hoorde ze wel van de aanstaande sluiting. Het bleef hangen in haar achterhoofd terwijl ze zich op de journalistiek stortte. Ze is al tien jaar freelancer, schrijft veel over justitie. ,,Maar 2,5 jaar geleden hoorde ik opnieuw over de sluiting en opeens dacht ik: wat een beeld, eigenlijk. Een psychiatrische kliniek met vierhonderd patiënten, evenzoveel werknemers en allemaal gezinnen die daarbij betrokken zijn. En dat verdwijnt... Letterlijk! Dat is zo'n mooi thema.''

Ze schreef de toenmalige voorzitter van de raad van bestuur aan. ,,Ik wilde een half jaar in de Hof zijn om van binnenuit te beschrijven hoe het is om er te werken en te beleven. Daarbij wilde ik ook de verhouding met het dorp betrekken en de geschiedenis.... Maar het lukte niet: de toenmalige voorzitter van het geen goed idee.''

Het idee belandde in de ijskast maar toen ze hoorde dat er een nieuwe voorzitter kwam, heeft ze opnieuw de stoute schoenen aangetrokken. Die stemde in. Ze kreeg in feite carte blanche, onder voorwaarde dat ze de privacy van de patiënten zou waarborgen. Sindsdien is ze wekelijks te vinden in Raalte. ,,Ik ben begonnen tijdens het zomerfeest. Het begin van het einde. Toen stond alles er nog, behalve dan natuurlijk de zusterflat.'' De sloop van die flat was heftig maar wie nu over het Hofterrein loopt wordt overweldigt door de sloopwoede.

Overal ligt puin, grijpers van Pongers maken korte metten met alles wat herinnert aan de Franciscushof met zijn vele paviljoenen. Alleen paviljoen 12 is nog bewoond: de bewoners van dat gebouw gaan 14 december verhuizen naar de nieuwbouw in het Zwolse Stadshagen. Daar mogen ze wonen temidden van anderen. De vermaatschappelijking van de zorg: in het moderne denken horen psychiatrische zorg en 'gewone' burgerij niet meer los van elkaar te bestaan maar horen ze naast elkaar te bestaan. Het is een thema dat zeker terugkomt in het boek dat ze aan het schrijven is.

Voor haar boek wil ze met zoveel mogelijk mensen praten. Ze absorbeert alle informatie die ze kan krijgen, geniet van details die ze hoort. Wat op zichzelf weer vreemd is, omdat ze geen journalistiek verhaal wil schrijven over de Hof maar een literair non-fictie boek wil publiceren. De verhalen die ze hoort, worden nauwelijks herkenbaar, geanonimiseerd en ontdaan van concrete verwijzingen naar mensen te boek gesteld. Waarom zou je dan alles willen weten? Het antwoord is simpel: omdat je de werkelijkheid vaak niet kunt verzinnen.

Ze heeft inmiddels een titel, een eerste zin en een voorzichtige structuur in haar hoofd. En er is een uitgever die op basis van het projectvoorstel het boek wil uitgeven: de Arbeiderspers. ,,Een meisjesdroom die uitkomt'', zegt ze, over deze uitgever. Het kostte relatief weinig moeite om de uitgever te interesseren, een goed projectvoorstel en een flinke dosis enthousiasme en overtuiging waren genoeg. ,,Ik geloof zo in dit verhaal... Straks worden er maar vijfhonderd boeken van verkocht en dat was dan twee jaar werk.''

Ze doet het erbij, naast haar gewone werk. Van de uitgever kreeg ze wel een voorschot, waarvan ze de reiskosten kan betalen. ,,Eigenlijk ben ik gek, het is liefdewerk oud papier. Maar dat maakt me niet uit. Ik word er soms bang van dat alles straks weg is. De herinneringen, de verhalen, de gebouwen: alles helemaal weg. Ik hoop dat mensen hun verhaal aan me willen vertellen.'' Het afgelopen half jaar lag haar focus op de Hof en de mensen daar, het komende half jaar richt ze zich op de Monumentstraat, de begeleidwonen-woningen aan de Rozenstraat en de verhouding met het dorp Raalte.

Aan het eind van 2009 zou het boek dan moeten uitkomen. Een literair document over een psychiatrische kliniek die werd bedacht, gebouwd, gesloten en gesloopt en in de tussentijd Raalte veranderde.