Thuiskomen in het oudste tolhuisje van Raalte: ‘Wat een gelukskonten zijn wij’

In de moderne woning van 9 bij 15 meter die de Elders achter het monumentale huisje hebben laten bouwen, vertellen Marieke en Frank over de voorbije 2,5 jaar. Hoe ze eigenhandig hebben staan bikken, lagen behang en stucwerk hebben verwijderd en zochten naar manieren om het huisje van rond 1830 in de stijl van vroeger terug te brengen, maar met de gerieflijkheid van nu. ,,Het huisje is energieneutraal”, zegt Frank, werkzaam in de installatietechniek, niet zonder trots.

Bij het leggen van de fundering voor het nieuwe woonhuis kwam een onaangename verrassing uit het verleden tevoorschijn. Het was een periode dat ‘het project even echt niet meer leuk was'. Dat er een wetering bij het tolhuisje had gelopen was bekend, maar tijdens de graafwerkzaamheden kwam de beschoeiing van een andere, nog oudere wetering tevoorschijn. ,,Toen leek het er even op dat we op palen moesten bouwen. Daar hebben we wel even wakker van gelegen. Gelukkig konden we het op een andere manier oplossen.”

Ze waren tijdens een wandeling door Raalte een paar jaar geleden eigenlijk tegelijk verliefd geworden op ’n Tol. ,,We droomden altijd van een wit huisje met een rieten kap.” Een probleem: het tolhuisje had maar 50 vierkante meter woonoppervlak, veel te klein om met een gezin van vijf personen te wonen. ,,Gelukkig wilde de gemeente Raalte meewerken aan uitbreiding. Zij wilde het monument ook graag behouden.” Met de nodige aanwijzingen van de welstandscommissie gingen de Elders aan het bouwen. ,,We wonen nu in een soort schuurwoning. Het mag niet de aandacht wegnemen van het tolhuisje. Dat moet de blikvanger blijven. Ons huis is slechts decor.”  Frank en Marieke hebben met de combinatie van het monument en de we nieuwbouw eigenhandig hun droomhuis gerealiseerd. ,,Toen we deze zomer terug kwamen van vakantie, zeiden we tegen elkaar: ‘Wat zijn we toch een gelukskonten'.”

Bij het renoveren van het tolhuisje kwam achter een wand opeens de originele deur tevoorschijn. En in de keuken ging achter talloze lagen behang en stucwerk een ophangplank schuil van precies eenzelfde koffiemolen die Frank net een paar weken eerder op de rommelmarkt in Heeten had gekocht. Zijn ogen beginnen te glinsteren. ,,Wat een toeval, toch?”

Ze hebben de indeling van het tolhuisje hetzelfde gehouden en geprobeerd zoveel mogelijk de originele kleuren te gebruiken. Donkerrood, okergeel, dat werk. Gaandeweg borrelde wel steeds vraag op ‘wat gaan we doen met het tolhuisje?’ Ze kiezen er nu voor om het te verhuren. Niet als Bed and Breakfast, omdat ze allebei nog werken en het huisje liever niet per nacht verhuren. ,,We gaan beginnen met een week, weekend of midweek. Dan hebben we vaste wisseldagen.” Het huisje is groot genoeg voor twee personen, maar op de zolder staan ook nog twee bedden. Ze hopen dat de gasten net zo genieten van het tolhuisje als zij, al benadrukken ze nogmaals: ,,Het is wel heel klein. Dat moet je je van te voren realiseren. Zeker als je met zijn vieren komt.”