Feestelijke presentatie van Monument Vossenbosch in Hoge Hexel: ‘Toen ik het zag, kreeg ik kippenvel’

Aan het woord is Clara Patawala (69), een Molukse van de tweede generatie.  Zij werd op 5 december 1952 geboren op Het Vossenbosch in Hoge Hexel. „In het hospitaaltje. Ik heb hier gewoond tot we in 1966 naar Wierden verhuisden. Daar woon ik nu nog.”

Zij vertelt dat het jaren aan voorbereiding heeft gekost voordat het monument ter herinnering aan Kamp Vossenbosch er stond. „Toen duidelijk werd dat er iets zou komen om de geschiedenis levend te houden, werd dat voorgelegd aan de eerste generatie Molukkers. Er werd een stichting opgericht die er voor heeft gezorgd dat er een mooi kunstwerk kon worden gemaakt. Toen ik het zag, kreeg ik kippenvel. Het raakte mij, omdat de kunstenaar de gevoelens zo goed heeft weergegeven.”

De presentatie van het kunstwerk, op de hoek van de Bruine Hoopsweg en de Oude Zwolseweg, wordt deze zaterdag symbolisch herhaald door het planten van krentenstruiken. „Wij waren als kinderen dol op de krenten die hier aan de bomen groeiden. De krenten roepen allerlei herinneringen op aan de tijd dat we hier woonden. Er werd zelfs een plukwedstrijd gehouden en een competitie wie de meeste krenten kon eten”, vertelt Patawala. „Vanavond hebben we een feest bij het Anker, met theater en muziek.”

De feestcommissie is jarenlang bezig geweest met het organiseren van activiteiten rond de onthulling. „Als Molukkers moeten wij onze gasten altijd een warme ontvangst geven. Er moet worden gedanst en gezongen.” Een speciaal voor de gelegenheid samengesteld koor zingt het speciale Vossenbosch-lied van Ferry Limaheluw, begeleid door de plaatselijke harmonie. Het liedje van Rob de Nijs over regen die tegen het zolderraam tikt, maakt emoties los. „Gevoelens van heimwee en verlangen. We worden even mee teruggenomen naar de Vossenbosch.” 

Het monument is gemaakt van cortenstaal. De eerste Molukse KNIL-soldaten en hun gezinnen arriveerden medio mei 1951. Zij werden ondergebracht in het voormalige werkkamp uit de Tweede Wereldoorlog. In tegenstelling tot van wat werd verwacht en wat de Nederlandse regering beloofde werd het geen kort verblijf. Vanwege de slechte leefomstandigheden in de houten barakken werden in Wierden en omgeving in de jaren 70 woonwijken gebouwd voor herhuisvesting.