Voor hij in 1992 in Wierden neerstreek had de sociaal geograaf al een politiek bewogen leven achter de rug. In de jaren zeventig van de vorige eeuw haalde hij meermaals het nieuws als fractieleider van de PvdA in Amsterdam. Het waren roerige jaren waarin niet alleen harde conflicten in de partij werden uitgevochten, maar waarin ook vaak luid maatschappelijk protest klonk. Zoals bij de krakersrellen en de inhuldiging van koningin Beatrix. 

Pelle Mug had het hart op de tong en was niet bang. Dat brak hem regelmatig op. „Mijn vader zei altijd: ‘Pelle, plaats een wachter voor je mond’, maar dat heb ik nooit gedaan.” Uiteindelijk werd hij met het wethouderschap in zicht,  zoals hij zei ‘de politiek uitgeknikkerd’. Er ontstond een rel in de media over een door hem verhuurde woning. Onterecht bleek jaren later.

Na zijn komst in Wierden werd hij al snel voor de lokale politiek gevraagd. Hij was in 1997 een van de initiatiefnemers van de PPW. Daarmee realiseerde hij zijn ideaal van een verenigd progressief blok. Iets dat tot zijn grote verdriet, landelijk nooit is gelukt. Een bijzondere prestatie voor iemand die zichzelf niet geschikt vond voor de politiek. „Ik ben niet gemeen genoeg”, zei hij amper twee weken voor zijn dood in een interview met Tubantia. Pelle Mug was vooral een aardige flapuit die altijd voor de inhoud ging, en zijn idealen daarbij nooit verbloemde.

Pelle Mug was al geruime tijd ziek en overleed zondag.  Hij wordt zaterdag gecremeerd.