Het onbedenkelijke, onmogelijke gebeurt, en hoe moet je dan verder?

Er is altijd wel iets, maar je moet toch door. Het is een zin die al een tijd door mijn hoofd spookt. Hij is van mijn hoogbejaarde schoonmoeder die ik bewonder om haar flexibele geest, haar vermogen om net zoals dichter William Wordsworth in de kelk van een narcis de vrolijkheid te zien. Ook al zijn de omstandigheden zwarter dan ooit, neemt de ziekte steeds meer van haar weg, altijd pakt ze mijn hand en laat niet los voor ik heb bevestigd dat ik er iets gezelligs van ga maken.