Ad van den Berg: Herman Brood vond me altijd maar een saai baasje

Zeker, hij heeft er even aan gedacht de comeback uit te stellen. De vraag: moesten de sinds 1987 zwijgende gitaren van rockband Vandenberg uitgerekend opnieuw worden aangeslagen tijdens een pandemie waarin livepodia droogstaan? ,,Onze eerste reflex was: uitstellen die hap,’’ bast Ad van den Berg door de telefoonlijn vanuit woonplaats Enschede.

Maar uiteindelijk is een oerkracht als die van het ronkende gitaargeweld van Vandenberg natuurlijk niet te kooien. ,,We dachten: ‘Laten we vooral nou niet doen wat alle anderen ook doen.’ Straks in het najaar komt iedereen met z’n opgeschoven albums. Wij hebben onze plaat klaar, zijn er trots op en gooien hem gewoon de wereld in.”

Van den Berg is er het type niet naar lijdzaam te wachten op wat komt. ,,Misschien is het voor ons een geluk bij een ongeluk. Nu niemand naar buiten durft met zijn nieuwe muziek, willen bijna alle rockbladen verhalen met ons. Ik zit vrijwel dagelijks aan de telefoon voor interviews met Hongarije, Duitsland of Engeland.’’

Het is in de wereld van de splijtende gitaarsolo dan ook geen geringe gebeurtenis: de heroprichting van Vandenberg met de naamgever als vanouds in positie voor de ene gierende solo na de andere. Naast hem een geheel nieuwe bezetting. Op zang geen Bert Heerink, maar de Chileen Ronnie Romero, die eerder de stem was van rockmastodont Ritchie Blackmore’s Rainbow.

Wel terug op het repertoire én op het vrijdag te verschijnen album 2020: de klassieker Burning Heart, in een knisperverse versie. Op die hit sloeg Vandenberg in 1982 de pijlers van zijn kortstondige internationale succes. Het waren de dagen waarin je zonder haar tot net boven de broekriem geen vermelding ‘gitarist’ in je paspoort kreeg. De hairmetal kwam op, stadionrock werd de internationale voertaal in de muziek.