Dit is de favoriet voor de Nipkowschijf: ‘Ik wilde een soort Netflix-serie maken’

Een docu-roman, zo noemt maker Jurjen Blick zijn vierdelige serie Stuk vaak – en de mensen die hij volgde omschrijft hij zo nu en dan als personages. De terminologie zegt veel over de stijl van de tv-maker. In Stuk volgt hij dan wel echte mensen in een echt revalidatiecentrum, het resultaat lijkt eerder op een speelfilm dan een documentaire. ,,Ik wilde eigenlijk een soort Netflixserie maken. Het moest er chic uitzien, met goeie karakters die je écht interesseren, die je in je hart gaat sluiten.’’

Het idee voor Stuk ontstond terwijl Blick werkte aan De hokjesman, het programma met Michael Schaap over Nederlandse subculturen dat in 2016 stopte. ,,Ik wilde iets maken waarmee ik helemaal in het hoofd van iemand kon duiken’’, zegt Blick. ,,Een revalidatiecentrum heeft zoveel interessante facetten, qua drama. Alle mensen daar zitten op een heel belangrijk punt in hun leven, ze ondergaan een life-changing experience. En revalideren gaat natuurlijk over beweging, dat is als cineast heel interessant. Je wil natuurlijk graag iets te filmen hebben.’’

Met Stuk wilde Blick absoluut niet uitleggen hoe het is om in een rolstoel te moeten leren rijden: het is een serie over mensen die geconfronteerd worden met het noodlot. Blick, zijn cameraploeg en researcher liepen een jaar rond in Heliomare in Wijk aan Zee, waar ze bijvoorbeeld de 17-jarige Daan Buringa tegenkwamen. Daan is een innemende, vrolijke tiener met een wonderlijk positieve instelling. Hij kan door zijn dwarslaesie misschien nooit meer lopen, hij maakt nog genoeg lol met zijn maten van de toneelvereniging. Ook Paul White (63) valt op. Zijn leven bestond ooit uit een drukke cocktail van werk, vrienden, sport, zijn gezin en de kroeg, maar na een nachtelijke val en een gebroken nek is hij verlamd vanaf zijn schouders. Zijn grote vijand is de verveling.