Het is nogal modieus om af te geven op M. Maar ik merk dat ik er sinds kort weer ietsje beter naar kan kijken dan afgelopen zomer. Het is een stuk minder activistisch. Er is meer oog voor gewone, menselijke verhalen. Het went dat je als kijker door de bril Margriets ogen amper ziet. Er is lekker veel muziek. Sven Kockelmann als (bijna) dagelijkse tafelheer of schaduwinterviewer is een fijne toevoeging.

Wat ook scheelt, is dat wij thuis er tegenwoordig een sport van maken om de ellenlange vragen van Margriet zo slim mogelijk te benutten. Zodra ze aan een nieuwe spreekbeurt begint, springen we op en ruimen we de vaatwasser uit of gaan een blokje om – soms zelfs allebei – en ploffen precies op tijd weer neer om het antwoord van een gast te kunnen horen. Dat lukt vaak moeiteloos. Het is een win-winsituatie: het scheelt een boel ergernis en je komt tenminste aan je 10.000 stappen per dag.