I Am Zlatan is een eerlijk portret van een grillig voetbalenigma

I Am Zlatan is ook geen meesterwerk, maar ondanks de bemoeienis van Zlatan Ibrahimović zelf , zien we een eerlijke film die niet om de rafelrandjes van de vermaarde voetballer heen dribbelt. In de openingsscène haalt hij tijdens een training op het veld van de huidige Johan Cruijff Arena zich de woede op de hals van Ajax-coach Ronald Koeman (leuke bijrol van Gijs Naber). Zlatan kon als 19-jarige nieuweling moeilijk zijn draai vinden bij de club en dat liet hij merken ook. Terwijl zijn ploeggenoten al een tijdje bij de trainer in het gareel staan, komt het talent uit Zweden op zijn dooie gemak verveeld aanwandelen. Weggestuurd kruipt hij in zijn Diemense rijtjeshuis achter de televisie voor een Playstationspelletje. Zijn vertrek naar Juventus voor 16 miljoen euro lijkt dan nog ver weg.

De Zweeds-Nederlandse coproductie I Am Zlatan is als ‘biopic’ qua vorm niet vrij van clichés (het wil wel erg veel en beslaat zowel zijn kinderjaren, pubertijd als periode bij Ajax), maar inhoudelijk is het niet de klassieke ‘weg naar de top’-film. Ibrahimović wordt nooit een engel, hij is (en blijft) het grillige, ietwat arrogante en soms agressieve vechterbaasje zoals we hem kennen. Dankzij deze film wordt hij wel meer dan een beroepswijsneus. Het komt ergens vandaan.

De meest boeiende passages spelen zich dan ook af voor hij als jong talent doorbreekt bij de Zweedse voetbalclub Malmö FF, als zoon van een zuipende Bosnische vader en een labiele Kroatische moeder. Het is een arm milieu waarin hij zich ontpopt tot alles behalve een teamspeler en ook constant de drang voelt voor zichzelf op te komen. De chronisch boze Zlatan maakt ruzie met alles en iedereen, toch krijgt niemand hem klein. Alleen op het voetbalveld krijgt het ‘moeilijk opvoedbare joch’ (knap naturel gespeeld door de onbekende Dominic Andersson Bajraktati) nog het voordeel van de twijfel.

Dat hij ook als middelbare scholier stronteigenwijs is, blijkt uit scènes waarin hij stiekem de fiets van zijn trainer steelt of een hardloopwedstrijd wint door ongezien een paar haltes met de bus te reizen. Het komt inderdaad allemaal ergens vandaan. Toch is Ibrahimović niet alleen slachtoffer. Het is ook gewoon zijn karakter.

Eenmaal bij Ajax (het beroemde doelpunt tegen NAC uit 2004 waarin hij zigzaggend zijn tegenspelers voorbij gaat, wordt niet overgeslagen) verliest I Am Zlatan zijn kracht. Alsof de makers niet goed wisten hoe zijn geschiedenis boeiend te houden. Verheffend wordt het allemaal nooit en je vraagt je vaak af of het niet beter werkt als documentaire (en die bestaat met Becoming Zlatan uit 2015 al), maar als de aftiteling rolt zijn we het enigma Ibrahimović toch íets beter gaan begrijpen.

Regie: Jens Sjögren. Hoofdrollen: Granit Rushiti, Dominic Andersson Bajraktati en Gijs Naber