Het EK veldrijden heeft een speciale plek in het hart van Annemarie Worst, het WK wil ze graag vergeten....

,,Wat als ik val, houdt mijn schouder het dan wel", was de vraag die ze zichzelf stelde in augustus, toen ze na drie weken weer op de fiets mocht trainen. ,,Ik was angstig, waar de fysiotherapeuten me verzekerden dat het kon, dat de spieren weer gezond waren. En dat me trainer me zei dat ik er aan toe was. Toch had ik er een val voor nodig om te worden overtuigd. Juist waar ik bang voor was. Maar toen ik in de gaten kreeg dat er niets aan de hand was na die val, was ik er door. De angst was weg, het vertrouwen terug.”

Worst verblijft normaal gesproken bij haar ouders in Nunspeet, maar woont nu bij haar Belgische vriend in Tremelo.  ,,Daar woon ik nu eigenlijk, maar ik kom nog regelmatig thuis in Nunspeet. Alleen tijdens corona is het niet verstandig veel te rijden, dat beperk ik tot een minimum. We proberen zoveel mogelijk in een bubbel te leven van wedstrijd naar wedstrijd.”

Ze miste wel een flink deel van haar voorbereiding op dit seizoen. ,,Veel mountainbikewedstrijden en wegwedstrijden die ik zou rijden, heb ik moeten missen helaas. En voor de seizoensopening in Gieten, op 11 oktober, had ik geen grote verwachtingen. Sterker nog, ik twijfelde of ik wel aan de start zou moeten verschijnen. In de crosstraining de week voor Gieten had ik het zo slecht. Ik ging helemaal stuk, kon niet eens aanklampen bij mijn trainingsmaatjes. Ik had geen power, miste de hardheid van wedstrijden. Maar een training is geen wedstrijd, bleek maar weer.”

Worst werd verdienstelijk tweede, een plek waar ze doorgaans van baalt maar nu wel tevreden mee kon zijn. ,,Ik kon moeilijk inschatten hoe ik er voor stond, was bang dat ik het niet bij kon benen. Ik had even dat resultaat nodig om in mezelf te geloven.”

En de eerste overwinning dit seizoen is al weer bijgeschreven. En een mooie ook. Worst was vorige week de sterkste in de eerste klassieker van het seizoen, de Koppelbergcross in Oudenaarde. Een van de zwaarste wedstrijden van het seizoen. Het moet haar sterken. Toch?

,,Ik voel me goed", zegt ze voorzichtig. ,,Maar het kan altijd beter hoor. Ik ben nog niet in topvorm. Dat komt met veel wedstrijden rijden vanzelf.”

Even geleden zei ze dat het WK van deze zaterdag te vroeg komt voor haar. Die woorden trekt ze nu weer in. ,,Ik ben een paar weken verder en koester warme herinneringen aan Rosmalen waar het EK wordt gehouden.” Worst refereert aan haar Europese titel in 2018, haar eerste grote prijs bij de eliterensters. Daar waar ze eigenlijk haar naam vestigde. vanaf dat moment reed ze zichzelf bijna altijd naar de podia.

En ook nu worden haar kansen toegedicht. Het veldrijden wordt nu eenmaal gedicteerd door de Nederlandse rensters. Met vrouwen als Ceylin Alvarado, Lucinda Brand, Yara Kasteleijn, Denise Betsema en Worst is de kans groot dat zaterdag het volledige podium oranje zal kleuren. ,,Het is een bekend parcours voor me, waarschijnlijk hetzelfde als in 2018. Destijds was het droog en redelijk warm, maar dat maakte me niet zo veel uit. In 2018 verraste ik Marianne Vos en Denise Betsema door anderhalve ronde voor de finish weg te rijden. Het was zo zwaar, ik moest meer dan een ronde volle bak rijden. Pas toen ik de laatste zandbak achter me liet, wist ik dat ik zou winnen. Daar moet ik nog veel aan denken", geeft ze toe. ,,Natuurlijk, dat was eigenlijk mijn doorbraak.”

Net zoals er momenten zijn waar ze liever niet meer aan denkt. Ze begint al te lachen voordat de vraag is gesteld. Februari dit jaar, het WK veldrijden. Worst lijkt op weg naar haar eerste wereldtitel bij de eliterensters. Maar meters voor de meet wordt ze gepasseerd door Ceylin Alvarado. 

Helemaal kapot en volledig in tranen staat de doorgaans nuchtere Worst daarna de pers te woord, ondersteund door haar tweelingzus Suzanne. Het is niet dat ze niet tegen haar verlies kan, nee daar ging het niet om. De tranen en het verdriet verraadden de teleurstelling. ,,Alles kwam er op dat moment uit. Alle trainingsuren, alles wat ik dat seizoen had gedaan om op dit WK goed te zijn. En dan ben je er zo dichtbij.”

Ze valt even stil. ,,.....Ik praat er liever nog steeds niet over", geeft ze toe. ,,Iedereen zei dat ik een supergoed wedstrijd heb gereden en dat er veel mensen zijn die graag tweede willen worden. Maar ik niet. Ik zal er zeker sterker van geworden zijn, maar het gaat met niet nog een keer gebeuren. Ik denk dat ik het nu wel een plekje heb kunnen geven.”

Het grote doel voor dit seizoen is daardoor het WK veldrijden dat voor januari 2021 in het Belgische Oostende op de rol staat. ,,Ik ben ooit als belofte wereldkampioen geworden, maar mocht daarna niet in de regenboogtrui rijden. En het NK is ook belangrijk voor me dit seizoen. Die titel heb nog niet gewonnen. Dat wil ik nu wel graag meemaken. Die Europese trui en regenboogtrui van de beloften hangen allebei nog in mijn kamer in Nunspeet. Daar is nog wel ruimte voor nog een trui.”