Door Daniël Dwarswaard

Het was als toeschouwer tijdens de Amstel Gold Race in april toen Tom Dumoulin het voelde: ja, ik wil weer onderdeel zijn van deze wereld. Ik wil weer wielrenner zijn. ,,Ik dacht terug aan de tijd dat ik als jong ventje langs de kant stond. Dat gaf wel weer een bepaald gevoel. Zelfs met corona zonder publiek hangt er een mooi sfeertje waar ik van ben gaan houden. Toen begon het voor het eerst weer te kriebelen.’’

Verder dan Tokio kijkt Dumoulin niet, dat kost al energie zat. Daarna kan het nog alle kanten op. Of hij doorgaat met wielrennen? Of hij weer ronderenner wordt? Hij weet het simpelweg nog niet. Via de Ronde van Zwitserland, het NK naar Tokio. Daar draait het nu om. Wat is reëel met zo’n korte voorbereidingstijd?

,,Ik zou niet aan het project zijn begonnen als ik geen kans dacht te maken. Ik heb het talent, de benen en de mentale weerbaarheid om iets te kunnen laten zien. Het kan mislukken ja, maar dat zien we dan wel weer. Ik ben opgehouden om me druk te maken over dingen die misschien kunnen gebeuren. Het is een gok, maar dat maakt het niet minder leuk. Angst is een slechte raadgever.’’