Waarom PEC-captain Van Polen zich altijd sterker voelt na een trainingskamp: ‘Playstation? Niks voor mij’

Staand in de deuropening van Villa Heidebad kan keeperstrainer Diederik Boer het niet laten. ,,Hé Jan”, roept de oud-doelman van een afstandje. ,,Je staat hier niet op de camping hè.” Stoïcijns kijkt materiaalman Jan de Groot met ontbloot bovenlijf op vanachter zijn krant. Zijn shirt hangt over de leuning van de stoel, brandend in de zon.

De ochtendtraining is voorbij, de spelers hebben net geluncht. Voordat de selectie weer naar de velden van SV Wissel - 150 meter verderop - wandelt, is er ruimte voor ontspanning in de ruime hoteltuin. Een groepje hangt rond de tafeltennistafel, anderen blijven rustig aan tafel zitten en genieten van het lekkere weer.

Bram van Polen, de aanvoerder van PEC die het hotel inmiddels van binnen en buiten kent, kijkt eens goed om zich heen. Dit speelse tafereel bevalt hem wel. ,,Er zijn geen andere mensen hier, dus dit is allemaal ‘van ons’ deze week”, beseft de routinier, die met PEC sinds 2015 onafgebroken elke zomer in Epe zit. 

Zo’n week op de Veluwe bestaat uit trainen, rusten, wedstrijdjes spelen en vooral: nader tot elkaar komen. Van Polen: ,,Het is meer dan alleen voetballen en hard werken. Juist op een trainingskamp kun je als groep nog meer naar elkaar toegroeien. Een clicheetje, ik weet het, maar wel waar. Met name ons laatste trainingskamp in Spanje in 2020 was voor ons als groep echt nodig. Er zijn toen een hoop dingen uitgesproken. Als je doordeweeks op de club bent, zit je al heel snel in een bepaald ritme. Dan laat je jongens ’s avonds niet naar het stadion komen.”

Lang niet elke voetballer houdt van trainingskampen. Van Polen behoort zeker niet tot die categorie. ,,Ik heb het thuis heel goed en leuk, maar hier kun je echt de volledige focus op voetbal en je lichaam hebben. Rust pakken wanneer je wilt. Alles kan in het teken van de sport staan. Thuis doe je boodschappen, kook je, ben je de hele dag druk met de kinderen. Ook ’s nachts lopen ze weleens te klooien. Hier heb je dat niet. Natuurlijk mis ik de kinderen wel, maar het is maar een weekje hè. Een trainingskamp is een soort van vakantie. Maar dan wel een vakantie waarbij je heel hard traint en goed kan rusten. Ik voel me in zo’n week altijd sterker worden.”

Tot rust komt Van Polen op zijn hotelkamer met een goed boek: Prooi, van de Zuid-Afrikaanse thrillerauteur Deon Meyer. Bij het woord ‘spelcomputer’ begint hij breeduit te grijnzen. ,,Die jonge gasten hebben allemaal zo’n ding mee, ja. In coronatijd dacht ik: zal ik eens een PlayStation kopen? Dus in de groepsapp van de selectie heb ik de jongens gevraagd welke ik moest nemen. Een PlayStation 4, zeiden ze.”

Het werd een deceptie. ,,Echt, dat is niets voor mij. Ik heb er twee keer op gespeeld en vind het helemaal niks. Volgens die jongens zou ik er verslaafd aan raken, maar het zit gewoon niet in me. Ik vond het al verschrikkelijk dat ik zo’n spel moest uploaden. Toen was voor mij de lol er alweer af. Ik wil dat spel erin doen en spelen, klaar. Mijn kinderen zijn er ook niet echt van, dus ik ga ’m binnenkort misschien wel op Marktplaats zetten. Zo goed als nieuw, slechts twee keer gebruikt.” 

Vermaken doet Van Polen zich toch wel, spelcomputer of niet. Zaterdag is hij weer thuis in Harderwijk, bij zijn gezin. Of hij volgend jaar wederom van de partij is in Epe? ,,Dat bekijk ik echt per jaar, maar ik voel me nog hartstikke fit. Al stuurde mijn broertje afgelopen week nog wel een statistiekje door dat ik dit seizoen de op-twee-na-oudste veldspeler in de eredivisie ben. Au...”, verzucht de inmiddels 35-jarige aanvoerder van PEC, waarna hij zich terugtrekt op zijn kamer en in alle rust zijn boek openslaat. Over dik een uur moet hij weer op het trainingsveld staan.