Hoe Geertjan uit Rouveen met zijn tv-programma Frontberichten een miljoenenpubliek bereikte: ‘Aan de rand van het bed wilden we zijn’

,,Ik moet het altijd hebben van hard werken, ik ben niet die maker die het voor niks krijgt. Bestaan die überhaupt?” Blond springerig haar, bruine kop, felblauwe ogen, hij staat een beetje nonchalant in de deuropening van de keuken, geknikt, vanwege de lage deurpost. Hij wil niet scoren, hij wil oogsten. 

Geertjan Lassche (43), documentairemaker en bedenker van Frontberichten zet de koffie op de tuintafel van zijn woonboerderij in Rouveen die hij lachend ‘het zenuwcentrum van de uitzendingen’ noemt. ,,Achtendertig afleveringen, 38 dagen, was het van half zes ’s ochtends tot negen uur ’s avonds, waanzin, non-stop werk. Geen minuut vrij. Mijn enige momentjes waren om de twee dagen tien kilometer in alle vroegte hardlopen, voordat het circus begon.”

Hij heeft veel mooie projecten op zijn naam staan. Brommers kiek’n, over Nederlandse plattelandsjongeren, over Molukkers in Rouveen, Break free, waarin hij portretten maakte van jongeren die op wereldreis gingen en daar verongelukten en onlangs nog Jongens in de bouw over de bouwers in Nederland. Hij is geen conflictjournalist, nee, hij wil het tapijt laten zien, een soort Perzisch tapijt uitrollen met allemaal mooie tinten, maar spaart de scherpe randen niet. Hij wil niet een grote eindconclusie trekken, geen moralist zijn.