Het zinken van viskotter UK 160 bij Frankrijk was onvermijdelijk, maar aan de bemanning lag dat niet

Tot die conclusie komt de Onderzoeksraad voor de Veiligheid, die het zinken van de UK 160 Riemda onder de loep nam. De vissersboot verging op 23 december 2020 voor de Franse kust. 

Mensenlevens werden daarbij gespaard, wat tot grote opluchting op Urk leidde. Burgemeester Cees van den Bos schreef op Twitter dat hij ‘onuitsprekelijk dankbaar’ is. Wethouder Freek Brouwer liet weten dat ‘vier bemanningsleden door de UK242 van boord zijn gehaald’. Eén opvarende werd door een helikopter van boord gehaald. 

Die reddingsacties waren hard nodig, zo blijkt uit het rapport van de Onderzoeksraad. Dat wijst een aantal oorzaken aan voor de schipbreuk. 

Een pomp die overtollig zeewater weg had moeten pompen, deed het niet. Een back-upsysteem was er niet. Op het visverwerkingsdek ging het mis met een hoogwatersensor, een afsluitbare visafvalstortkoker stond open en de ‘waterdichte integriteit van het schip’ was onvoldoende, concludeert de Onderzoeksraad. 

Oftewel: het schip was niet zo gebouwd dat een vollopend compartiment niet meteen een probleem had moeten vormen. En dat gebeurde wel.

Aan de bemanning ligt het niet, weet de raad. Die heeft alle mogelijkheden benut heeft om het vergaan van het schip te voorkomen. Dat had kunnen werken als er meer tijd was geweest, ‘maar de situatie verder verslechterde  gaandeweg’. Tot het niet langer meer ging. 

De Onderzoeksraad komt met een aantal aanbevelingen die dit soort scheepscatastrofes moeten voorkomen. Een ervan is: houd er rekening mee dat dit soort situaties voor kunnen komen als je schepen tussentijds verbouwt. 

Bovendien moeten schepen een systeem hebben dat de mensen op de brug - waar de kapitein zijn werk doet - waarschuwt als de lenspomp uitvalt. Die lenspomp moet ervoor zorgen dat overtollig water wordt afgevoerd. Dat gebeurde dus niet op de UK 160. 

Een bergingsschip uit Zeeland haalde de ‘Riemda’ in 2021 boven water.