Jacob de B. kreeg twee jaar geleden eerst een waarschuwing. Controleurs zagen dat deze visser vanaf zijn Urker kotter, nadat hij zijn vangst naar de veiling had gebracht en nadat hij de zogenaamde aangifte van aanlanding had bijgewerkt, een kist met 80 kilo tong afleverde bij een visrokerij. De inspecteurs vertelden hem dat dit niet mocht. Ze vertelden hem dat hij deze vis als nog moest aangeven. De B. deed dit niet. Zo bleek uit een eerste controle.

Toen werd alles gecontroleerd. Uit die controles bleek dat Jacob in een jaar tijd op veertien verschillende dagen meer vis had ingevoerd dan zijn administratie aangaf. Door die controles liep ook neef Jan de B. tegen de lamp. Hij had in die periode negen keer dezelfde truc uitgehaald. De officier noemde dat valsheid in geschrifte. Zij eiste tegen de twee vissers werkstraffen van 80 en 60 uur.

Hun advocaten waren het er niet mee eens. Zij betoogden dat er niets verkeerd was gegaan. De advocaten gaven aan dat deze hoeveelheden binnen de tien procent marge vielen die de vissers mogen aangehouden. Ze wezen erop dat de vissers geen financieel voordeel behaalden. Ze betaalden gewoon belasting en het quotum was nog lang niet vol volgens de advocaten.

De rechter dacht daar anders over. “Het quotum wordt minder snel bereikt en dan mag u meer vissen”, besloot de politierechter. Wel vond zij een geldboete meer op zijn plaats dan een werkstraf.