‘Waarom stuur je me een mailtje én een appje, op zaterdagochtend nota bene?’

Onlangs werd ik uitgenodigd om mee te doen aan een programma, over twee maanden. Het verzoek bereikte me, zoals wel vaker, per e-mail. Dat zag ik direct, want geheel tegen mijn voornemen in zat ik op zaterdagochtend te e-mailen. Tot zover geen spannende gebeurtenis, behalve dat ongeveer tien minuten later er van dezelfde mij onbekende afzender tevens een appje verscheen. ‘Goedemorgen Thijs!’ stond er in het bericht, ‘ik heb je zojuist een mail gestuurd!’

Op wat er volgde ben ik niet trots: ik kon me niet beheersen. Ik stuurde meteen een bericht terug waarin het niet lukte mijn irritatie te verhullen. ‘Zeg, kun je me uitleggen waarom je me én een mailtje, én een appje stuurt, op zaterdagochtend nota bene, in het paasweekend?!’ schreef ik (als ik geërgerd ben, gebruik ik meer bijzinnen). Even later volgde er een bedremmeld antwoord: ‘Sorry hoor, ik wilde gewoon grondig zijn…’. Waarna ik me gelijk weer schuldig ging voelen, natuurlijk.

Trouwe lezers zullen weten dat ik moeite heb met WhatsApp als professioneel medium. Als zelfstandige vertik ik het om een extra werktelefoon mee te zeulen: ik vind één van die krengen dragen en onderhouden al gedoe zat. 

Ik zie appen bovendien vooral als medium voor privécommunicatie, dat ik gebruik om met mijn geliefde boodschappenlijstjes uit te wisselen, een flauwe meme te delen met een vriendengroep of vakantiefoto’s te sturen naar mijn ouders. Ik heb oogluikend geaccepteerd dat er in uitzonderlijke gevallen iets van werk tussendoor schiet als het héél urgent is. Een appje over een datum twee maanden in de toekomst, waar ook al over gemaild is - noem me een boomer, maar nee.

Die zaterdagochtend botsten twee belevingswerelden op elkaar: een die een niet-dringend werk-appje op een weekenddag als een intrusie ervaart, en een die dat doodgewoon vindt. Het was door de ander niet vervelend bedoeld, realiseerde ik, ondanks dat ik het wel vervelend vónd. ‘Geen werk via app’ is geen ijzeren wet, maar een kwestie van persoonlijke voorkeur. Wat ik ervaar als ongewenst, kan aan de andere kant enthousiasme zijn.

Ik nam me voor de volgende keer rustig adem te halen en me nog eens twee keer te bedenken of het nodig is om op hoge poten te reageren. We krijgen bij deze slimme technologieën immers geen handleiding over hoe we ze respectvol en professioneel moeten gebruiken. Dat moeten we samen maar zien uit te vogelen. En zo doen we dat dus: één ongemakkelijke discussie per keer. 

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020). 

Bekijk hier al onze video’s over werk en carrière: