Kroaat weet niet wat pamperen is

Door Sjoerd Mossou

,,Mensen in Engeland moeten gewoon eens inzien dat ik één van de beste verdedigers ter wereld ben’’ zegt Dejan Lovren, zondagavond laat, in de catacomben van het Loezjniki-stadion.

Luka Modric heeft hier ook net gestaan, voor hetzelfde blauwe sponsorbord van de FIFA, gehuld in een rood trainingsshirtje. Zijn betoog, kort samengevat: ,,De arrogantie bij al die Engelse analytici heeft ons het laatste zetje gegeven. Ze zeiden dat wij moe waren. Nou, dat hebben ze dus kunnen zien.’’

Ze praten een beetje zoals ze voetballen, die Kroaten. Met vuur, zogezegd. Als een team van strijders dat, bij wijze van spreken, dwars door muren lijkt te breken. Kroatië won al zijn knock-outwedstrijden pas na verlenging, in twee gevallen na strafschoppen. Niet één keer brak de moraal, integendeel.

In de halve finale tegen Engeland waren ze voor rust de mindere, de Kroaten stonden terecht met 1-0 achter, maar daarna knokten ze zich met onverzettelijk powervoetbal naar de winst, nadrukkelijk bij de hand genomen door stilist Modric, de absolute leider van de ploeg.

,,De trots waarmee wij voor ons land spelen, dat is bijna niet uit te leggen’’, zegt aanvaller Ivan Perisic, maker van de 1-1 tegen Engeland. ,,Het betekent alles voor ons.’’