Het Warnsveldse echtpaar Schriks woont fraaigelegen, maar tegelijkertijd stralen zowel huis als bewoners bescheidenheid uit. Als Chris (88) eenmaal begint te vertellen, op aangename toon – aangevuld en waar nodig even op het juiste spoor gezet door Tonneke – is een uur zo voorbij. Eén datum wordt liefst drie keer genoemd: 4 april 1956. ,,Toen hebben we elkaar voor het eerst ontmoet.’’

Liefde voor elkaar en liefde voor het boek, het drukken en uitgeven daarvan. Verbintenissen voor het leven. Het wel en wee van de Walburg Pers, opgericht in 1961, later voortgezet door hun in 2017 overleden zoon Pieter, komt uitgebreid aan bod. Zo’n 2800 boeken hebben ze uitgegeven. Geschiedenis en kunst hadden er een prominent aandeel in. ,,Ik herinner me nog ons eerste boekje’’, zegt Tonneke. Chris lepelt de titel ogenblikkelijk op: Bloemen in het werk van Otto Feil. ,,Met de hand ingekleurd’’, weet Tonneke nog. Chris: ,,Otto Feil was staatssecretaris van cultuur in Oostenrijk, een zeer beminnelijk man. Als liefhebberij maakte hij linosneden van plantjes. Toen hij er duizend had, was het tijd om er een boekje van te maken.’’,,Ik denk met weemoed en empathie terug aan alle auteurs, van wie er velen niet meer leven’’, zegt Chris.

,,Zo was er bijvoorbeeld tante Jeanne’’, zegt Tonneke. ,,Haha, ja, zo noemden we haar’’, zegt Chris. ,,Jeanne Bieruma Oosting. Ze was een tank. Klein, tenger, fel, assertief. We hebben twee albums met haar gemaakt. De tweede was er eentje met steendrukken.’’ Chris moest de handen wel even uit de mouwen steken. ,,Die stenen wegen 25, 30 kilo. Ik heb een dag met haar gewerkt. Ze liet me buffelen. En ’s avonds mocht ik thuis alle smetvlekjes die op de bladen zaten verwijderen.’’ Ondanks, of misschien eerder: dankzij haar bijzondere karakter raakten Chris en Tonneke bevriend met Jeanne. Zelfs het feit dat de kunstenares Tonneke, die op kantoor achter de schrijfmachine zat, een keer voor ‘tikhit’ uitmaakte – niet beseffend dat ze Chris’ vrouw was – deed daar niets aan af. ,,Onze vriendschap kon niet meer stuk.’’

De rij vreemde vogels annex kunstenaars is oneindig lang. Nog eentje dan: Anton Sipman. ,,Hij maakte fantastische tekeningen van molens, niet alleen de buitenkant, ook van binnen. De provincie wilde met hem in gesprek, maar kreeg zelfs geen voet tussen de deur.’’ Chris reisde op de bonnefooi naar Arnhem. Het kostte tijd en moeite. Chris toonde oprechte belangstelling voor Sipmans tekenkunst en ook voor een dik manuscript over molens. Langzaam maar zeker smolt het ijs. Het kwam tot een uitgave, die heel goed verkocht en vaak werd herdrukt. En de molentekeningen liggen opgeslagen op het archief in Arnhem.