Toen Nederland in het voorjaar van 2020 op slot ging, zag Harm Edens een zee van tijd op zich af komen. Even geen tv-opnames meer voor Dit was het nieuws of andere klussen. Dat bood ruimte voor een boek over zijn jeugdjaren in het gezin waar hij zich nooit gezien voelde. 

Maandenlang verkeerde hij dagelijks in het isolement van zijn werkappartement in de Zutphense binnenstad. Hier schreef hij zijn jeugdherinneringen op. Messcherp, vaak pijnlijk maar ook ontroerend of gewoon grappig.

 Overigens bleek die zee van tijd een enorme misvatting. ,,Ik heb het nog nooit zo druk gehad.’’ 

,,Als je een bekend hoofd hebt zoals ik, krijg je geregeld verzoekjes van grote uitgevers. Daar ben ik nooit op ingegaan. Waarom zou ik? Er zijn betere schrijvers. Nu brak corona uit en was mijn vader precies een jaar dood. Toen klopte het universum op mijn dak: ‘goh, wat betekent dat?’ Daarna kwam alles heel snel bij elkaar. Ik vroeg me af waarom er zoveel humor in mijn leven is, terwijl er bij ons thuis nooit werd gelachen. Dat wilde ik onderzoeken.’’