Een knalroze polo, stevige werkschoenen en zo’n broek met van die zakken aan de zijkant. Annelies Bos (45) is klaar voor haar klus van deze week: een toilet renoveren.  

Wanneer ze haar klusbus parkeert in een woonwijk in Zwolle Zuid, heeft ze meteen de aandacht. Een moeder met kinderen stopt om een foto van de bus te maken. ,,Dit gebeurt bijna elke dag. Het zijn vaak vrouwen die even een foto maken om te onthouden wie ik ben, voor als ze een keer een klusser zoeken. Altijd leuk!’’

In 2013, midden in de economische crisis, verloor Annelies haar baan als beheerder van een multifunctioneel centrum. ,,Van thuiszitten werd ik niet vrolijk. Mijn moeder stelde voor om voor mezelf te beginnen. Ik was altijd al handig en eigen baas worden leek me wel wat. Ik ben rustig aan begonnen met mijn bedrijf en nu, zes jaar later, loopt het storm.’’

Bos was nooit een typisch meisje-meisje. ,,Vroeger vond ik klussen met mijn vader al leuker dan met poppen spelen. Ik vind het fijn om met mijn handen bezig te zijn. Maar klusser word je niet vanzelf, je leert door te doen. Ik ben begonnen met lampen ophangen en kraantjes vervangen. Bovendien heb ik veel youtubefilmpjes gekeken. Ik raad vrouwen aan om meer te doén! Ga er niet naast staan, pak zelf aan.’’

Bos haar meeste klanten zijn alleenstaande vrouwen, maar ook senioren behoren tot haar klantenkring.  Voor klant Mirjam de Winther was het een pré dat ze een vrouwelijke klusser in huis haalt. ,,Ik moet een sleutel afgeven, want het renoveren van het toilet duurt een week en ik werk fulltime. Het contact met Annelies voelde meteen vertrouwd. Ik heb geen vervelende ervaring met mannen, maar ik heb gewoon liever een vrouw over de vloer’’, vertelt De Winther.

Annelies bevestigt dat het vaak een vertrouwenskwestie is. Af en toe heeft ze nog last van vooroordelen. ,,Ik was een schutting aan het zetten en toen kwam er een buurman bij staan. Volgens hem deed ik alles verkeerd en hij zou me weleens vertellen hoe ik het moest aanpakken. Toen heb ik gezegd: ho, stop. Ik weet wat ik doe en neem de verantwoordelijkheid. Mannen willen het toch graag beter weten.’’

En dat is een van de redenen voor Annelies om juist alleen personeel van dezelfde sekse aan te nemen. Tot nu toe heeft ze één werkneemster, maar dat mogen er meer worden.  ,,De communicatie met vrouwen is anders, hoor ik van klanten. We overleggen met de klant wat een goede oplossing is. Een man denkt al snel: dit is de beste manier en zo doe ik het. De vrouwelijke energie is blijkbaar anders.’’

Maar handige vrouwen moet je zoeken met een vergrootglas. ,,Ik heb er nu meerdere gehad, maar niet met veel succes. Als een vrouw een gaatje in de muur kan boren, dan wordt al snel gezegd dat ze een echte klusser is. Als een man hetzelfde kan, is het een heel ander verhaal.’’

Wat haar nog het meest verbaast, is dat de dames zelf ook denken heel wat te kunnen. ,,Ik vraag altijd of potentieel personeel een dag mee wil lopen. Dan blijkt in de praktijk ineens dat ze toch niet zoveel kluservaring hebben. Dat de man alles heeft gedaan en ze alleen de tegels hebben aangegeven. Dat vind ik ook wel humor. Of ze weten niet wat bitjes zijn of boren verkeerd om. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.’’

Maar een man aannemen? Nee. Dat gaat niet gebeuren. ,,Ik heb erover lopen dubben. Maar van mijn klantenkring hoor ik dat ze het liever niet willen. Ze hebben mannen over de vloer gehad en zijn er klaar mee’’, vertelt Annelies. Daarom gaat ze stug door met haar zoektocht naar handige dames. Facebook, uitzendbureaus en via via. Er moet een manier zijn om ze te vinden. Volgens Bos kunnen vrouwen de kluswereld verrijken. Juist door dat praatje met de klanten. ,,Wij luisteren beter naar de wensen en zo zorgen we voor dat extraatje. Het is meer dan alleen de klus klaren.’’