In het Turks praten over vroeger: oudere Zwolse migranten beschikken nu over hun eigen dagbesteding

De ouders van Emine (57) zijn tachtigers, kwamen eind jaren 70 naar Nederland, en kampen nu met dementie en alzheimer. Als dochter werkt Emine in haar rol als mantelzorger het klokje rond. Constant moet ze haar vader en moeder in de gaten houden. Een zoektocht naar dagbesteding in Zwolle, waar haar ouders even onder de mensen kunnen zijn en waardoor zij even uit haar rol als mantelzorger kan ontsnappen, liep op niks uit. ,,Ze wilden niet mee. Kenden er niemand, en ze spreken niet echt Nederlands. Dan kan je je gevoel ook niet uiten.”

En dus nam Emine het heft in eigen hand. Ze schreef naar de wethouder en zocht contact met zorginstanties. Niet altijd direct met resultaat - sommige instanties schreven nooit terug - maar samen met WijZ Welzijn, ZwolleDoet en Zonnehuisgroep IJssel-Vecht lukte het om vanaf afgelopen zomer in woonzorgcentrum De Esdoorn, op de grens van Holtenbroek en Diezerpoort, een pilot te draaien. Dagbesteding voor oude, zorgbehoevende Zwolse Turken.

Deze vrijdagmiddag volgde de officiële opening. Zo’n twintig deelnemers zitten aan de tafels, met koffie, thee en veel (zoete) Turkse hapjes. De ouderen komen even uit hun isolement, ontmoeten mensen uit hun eigen cultuur, praten weer over vroeger. Met behulp van Emine als vertaler vertellen meerdere vrouwen al wat ze van deze buurtkamer vinden. Het valt samen te vatten met ‘heel erg mooi’, ‘gezellig’ en ‘anders zat ik alleen thuis’. Emine: ,,We spelen ook spelletjes, maar de eerste keren was het vooral een praatgroep. De vrouwen praten veel over vroeger, hun frustraties, het verdriet van uitgehuwelijkt zijn. Bijna een soort praatgroep.”

Een ideaalplaatje van integratie is het misschien niet, migranten die samenklitten en niet meedraaien in de Nederlandse vormen. Maar toch, het is goed voor de integratie, stelt Birsen Tas, allochtonenadviseur bij WijZ. ,,Het is een doelgroep met een soort drempelvrees voor zorginstellingen. Zoiets kennen ze niet. Ze zijn bang dat ze daar door hun kinderen worden achtergelaten, dat er niks gebeurt. Nu zien ze van binnenuit dat het ook leuk kan zijn. Deelnemers vragen nu soms al: ‘Wanneer gaan we weer?’. Zo wennen ze aan de Nederlandse vorm van ouderenzorg.”

Zelf draait Emine als vrijwilliger mee, deze middag deelt ze de hapjes uit. Maar onlangs zette ze haar moeder hier af, en ging ze even lekker wandelen met haar vader. ,,Als mijn ouders bij elkaar zijn, ben ik altijd druk. Eigenlijk kan ik alleen van ze genieten als ik maar met eentje tegelijk ben. Dat kon nu. Zo fijn!”