Ze kennen de Dominicanenkerk wel maar waren hier nooit eerder in het donker. Zaterdagavond grepen ze hun kans tijdens de Nachtkerk in het kader van de Nacht van de Nacht. Twee dames, Petra en Petra uit Zwolle, komen met hun kaarsjes verrast de kerkdeur uit. ,,Je ogen wennen vanzelf aan de duisternis en de stilte is een verademing”, zegt de een. De ander vond het vooral confronterend om bij het eerste biechthokje in één woord je eigen persoonlijk biecht samen te vatten. ,,Ik wist het echt niet”, bekent ze. Het krijtbord in de hal toont enkele reacties op het nachtelijke avontuur: ‘Mysterieus’, ‘kippenvel bij het onverwacht gezang’ en ‘gaaf in het donker’.

Het is zonder meer een spannende onderneming om met slechts een waxinelichtje tussen de kerkbanken door te sluipen. Al zijn de katholieke knielbankjes een klein obstakel voor wie het niet gewend is, en blijft het zaak de laatste afstapjes niet te missen. Op witte lampionnen staan teksten als: ‘Kaarsen zijn het symbool voor gelovigen en ongelovigen’ en ‘Je voortgaande pas en ritme geven je de mogelijkheid grenzeloos te mediteren’.

Via de sfeervolle kloostergangen, met geschilderde gezichten van nonnen boven de deuren die plotseling oplichten in de vlam, doemt de verborgen binnentuin op. Hier branden fakkels en de heldere sterrenhemel is een attractie op zich. ,,Je hoort helemaal geen verkeer”, fluistert een meisje. Binnen bij het koorgedeelte schuifelt een oudere dame uit Zwolle-Zuid voorzichtig richting de brandende kaarsen. Haar man balanceert achter haar aan. Het echtpaar komt normaal alleen met kerst naar de Dominicanenkerk maar zij wilde de Nachtkerk wel eens ervaren. Het lichtje dat ze aansteekt is voor haar ouders en de broer van haar man die onlangs overleed. ,,Hij had niets met dit soort dingen maar toch.” Haar echtgenoot begrijpt niet dat het zo donker moet zijn in de kerk. ,,Ik zie niets. Waarom is dit? Nacht van de Nacht? Tegen de lichtvervuiling? Geluidsoverlast? Nou dan moeten ze eerst wat minder vliegtuigen de lucht in sturen”, reageert hij laconiek.

Zo’n kleine honderd mensen gingen het duistere kerkavontuur aan. De theologie-studenten die de avond in goede banen leiden, kunnen het beamen: ,,Iedereen vindt het bijzonder. Sommigen gaan een tijdje rustig zitten om na te denken. Een mevrouw vertelde: het was voor het eerst stil in mijn hoofd”. Eenmaal buiten in de Assendorperstraat klinkt het geknetter van een pizzakoerier en het massale gejuich uit het PEC-stadion maar de tekst in de kapel van Maria, Moeder van Smarten overheerst: ,,Geen nacht te donker of er komt een nieuw begin.”